Zacznij od własnego przykładu

Dzieci uczą się przez obserwację. Jeśli widzą, że mówisz o swoich emocjach – np. „jestem dziś trochę zmęczony”, „trochę mnie to zmartwiło” – uczą się, że to normalne i bezpieczne. Nie musisz być perfekcyjny. Wystarczy, że pokażesz, że emocje są częścią życia i nie trzeba się ich wstydzić.

Pomagaj nazywać to, co czują

Dziecko często nie wie, co się z nim dzieje. Możesz pomóc, mówiąc: „Wygląda na to, że jesteś zły, bo nie możesz teraz iść na plac zabaw”. Nazywanie emocji nie rozwiązuje problemu, ale pomaga dziecku poczuć się zrozumianym i uspokoić. To pierwszy krok do lepszej komunikacji.

Pojawienie się dziecka równa się z mniejszą ilością czasu na własne przyjemności, a to także może przytłaczać rodziców. Jeśli jesteś fanem piłki nożnej, a teraz nie masz już czasu na codzienne śledzenie rozgrywek – przychodzimy z rozwiązaniem! Zakładka wyniki Barcelona zawiera aktualizowane na żywo statystyki, dzięki którym już zawsze będziesz na bieżąco!

Nie oceniaj emocji – wszystkie są w porządku

Złość, smutek, strach – to emocje, które często budzą w dorosłych niepokój. Ale dla dziecka to ważne sygnały. Zamiast mówić „nie płacz” albo „nie ma się czego bać”, warto powiedzieć: „widzę, że to trudne” albo „jestem przy Tobie”. To buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa.

Używaj prostych narzędzi

Książki, obrazki z buźkami, plansze z emocjami, opowieści o codziennych sytuacjach – to świetne pomoce, by rozmawiać o uczuciach w sposób przystępny. Dzieci lepiej rozumieją emocje, gdy mogą je zobaczyć, nazwać i osadzić w kontekście. Możesz też tworzyć razem historie, gdzie bohaterowie mierzą się z emocjami.

Daj czas i przestrzeń na rozmowę

Nie wszystko trzeba omawiać od razu. Czasem dziecko potrzebuje chwili, by ochłonąć. Innym razem rozmowa przyjdzie niespodziewanie – w drodze do szkoły, przed snem, przy wspólnym rysowaniu. Bądź obecny, słuchaj uważnie i nie oceniaj. Czasem samo wysłuchanie jest ważniejsze niż jakakolwiek rada.

Polecamy także: